Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

«Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα!»

Ο πιστός Χριστιανός είναι Ιερεύς του σώματος του και ολοκλήρου της υπάρξεως του.



«Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα!»
Ο πιστός Χριστιανός είναι Ιερεύς του σώματος του και ολοκλήρου της υπάρξεως του. Καλείται να προσφέρη τον εαυτόν του και όλα τα έργα του θυσίαν εις τον Θεόν και, μαζί με αυτά, ολόκληρον την δημιουργίαν, εις την οποίαν ετοποθετήθη υπό του Θεού ως άρχων (Γεν. 1,28-30). «Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, χάριν των οικτιρμών του Θεού, να προσφέρετε τους εαυτούς σας ως θυσίαν ζώσαν και Αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν αυτή είναι η λογική σας λατρεία», λέγει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμαίους 12,1).
Ολόκληρος η ζωή του ανθρώπου γίνεται διαρκής προσφορά προς τον Θεόν, διαρκής θεία Λειτουργία.
Ο άνθρωπος του Θεού παύει να σκέπτεται και να ενεργή εγωιστικώς, με κέντρον ιδικούς του υπολογισμούς και προσωπικόν συμφέρον, όπως έπραξαν οι πρωτόπλαστοι όταν υπέπεσαν εις τον πειρασμόν του διαβόλου. Ως κέντρον τίθεται τώρα πάλιν το θέλημα του Θεού και η δόξα του Κυρίου (Α’ Κορινθίους 6,20).
Η προσωπική ζωή του κάθε Χριστιανού γίνεται διαρκής μαρτυρία της παρουσίας και της δράσεως του Θεού μέσα εις τον άνθρωπον, ώστε καθείς ο οποίος βλέπει τον τρόπον της ζωής του να εξάγη αβιάστως το συμπέρασμα, ότι μέσα του ζη ο ίδιος ο Χριστός, ότι δεν είναι συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά πολίτης της βασιλείας του Θεού. Τα έργα του και ολόκληρος η ζωή του γίνονται με τον τρόπον αυτόν διαρκής θεία Λειτουργία και λαμβάνουν το πρώτον τους νόημα το οποίον είχον μέσα εις τον παράδεισον του Θεού (Ματθαίος 5,16. Α’ Κορινθίους 10,31).
Όταν ο άνθρωπος επεξεργάζεται την φύσιν, όταν ανακαλύπτη και υποτάσση τας δυνάμεις της, όταν μεταμορφώνη τα πάντα γύρω του, δεν το κάμνει πλέον δια τον εαυτόν του αλλά δια τους αδελφούς του και, επομένως, τα προσφέρει, μέσω αυτών, εις τον ίδιον τον Χριστόν ευχαριστίαν (Παροιμίες 19,17. Ματθαίος 25,40. Β΄ Κορινθίους 9,12-15).
«Και ό,τι κάμνετε, να το κάμνετε με την ψυχήν σας, ως εργασίαν προς τον Κύριον και όχι προς τους ανθρώπους, γνωρίζοντες ότι από τον Κύριον θα λάβετε ως ανταμοιβήν την κληρονομίαν, διότι ο Χριστός είναι εκείνος τον οποίον υπηρετείτε» (Κολοσσαείς 3,23-24).
Εις την Αγίαν Γραφήν υπάρχουν πολλά χωρία, τα οποία αναφέρουν ότι το έλεος και η έμπρακτος αγάπη προς τους αδελφούς προηγούνται κάθε άλλης λατρευτικής εκδηλώσεως, μάλιστα, χωρίς αυτά, η λατρεία του Θεού αποβαίνει ματαία (Ως. 6,6. Α’ Βασιλ. 15,22. Ματθαίος 9,13. 5,23-24. Μάρκος 11,25. Ιάκωβος 1,27. 2,15 και εξής).
Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρεται εις την αληθινήν νηστείαν και υπογραμμίζει την δοξολογικήν σημασίαν της προσφοράς προς τον αδελφόν:
«Κόψε το ψωμί σου εις τον πεινασμένον και βάλε εις το σπίτι σου πτωχούς άστεγους. Να ένδυσης τον γυμνόν τον οποίον θα ίδης και μη καταφρόνησης τους συνανθρώπους σου. Τότε θα χάραξη ως η αυγή το φως σου και θα ανατείλη γρήγορα η θεραπεία σου. Μπροστά σου θα πορευθή η δικαιοσύνη σου και η δόξα του Θεού θα σε περιβάλλη. Τότε θα φωνάξης και ο Θεός θα σε ακούση και ενώ θα προσεύχεσαι θα σου είπη: Ιδού, πάρειμι, είμαι παρών, ευρίσκομαι κοντά σου!» (Ησαΐας 58,7-9).
Με τον τρόπον αυτόν ο άνθρωπος προσφέρει τα αγαθά του, τους καρπούς του μόχθου του, ευχαριστίαν εις τον Θεόν, όπως τον άρτον και τον οίνον εις την θείαν ευχαριστίαν:
«Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα!»
Ο άρτος και ο οίνος είναι δώρα του Θεού και ταυτοχρόνως καρπός του μόχθου του ανθρώπου. Αυτόν, λοιπόν, τον μόχθον του τον προσφέρει ο άνθρωπος ως θυσίαν εις τον Θεόν μέσω των αδελφών (Παροιμίες 19,17. Ματθαίος 25,40).
«Ιδικά Σου είναι τα πάντα και από τα ιδικά Σου προσφέρομεν εις Σε τα δώρα μας», λέγει ο προφήτης Δαυίδ. «Ημείς είμεθα πάροικοι ενώπιον Σου και παρεπίδημοι, όπως ήσαν και όλοι οι πατέρες μας. Ως σκιά είναι αι ημέραι μας εις την γην και δεν υπάρχει μονιμότης επάνω εις αυτήν. Κύριε ο Θεός ημών, όλαι αι πλούσιαι προσφοραί, τας οποίας εγώ ητοίμασα δια να οικοδομηθή ο ναός προς τιμήν του Αγίου Σου ονόματος, προέρχονται από τα χέρια Σου και εις Σε ανήκουν όλα… » (Α’ Παραλειπομένων 29,14-16).
Η θέσις αυτή του ανθρώπου μέσα εις την δημιουργίαν, μας φανερώνει, ότι ο αναγεννημένος άνθρωπος δεν ημπορεί ποτέ να είναι κατά της προόδου και της επιστήμης. Εκείνο το οποίον καλείται να αποφύγη, με κάθε τρόπον, είναι ο πειρασμός του διαβόλου εις την ιδικήν μας εποχήν: την εγωιστικήν χρήσιν της δημιουργίας και των δυνάμεων της δημιουργίας του Θεού.
Ο άνθρωπος δεν καλείται να επιστρέψη εις τρόπον ζωής ο οποίος χαρακτηρίζει μιαν αγροτικήν κοινωνίαν οφείλει να διάθεση όλας του τας δυνάμεις δια να συντέλεση εις την πρόοδον της επιστήμης και της τεχνικής. Ταυτοχρόνως, όμως, καλείται να διαπότιση όλα τα έργα του με το Πνεύμα του Θεού και να τα καταστήση πηγήν δοξολογίας του ονόματος του Θεού (Α’ Κορινθίους 6,20).
«Πρόσεχε εις τον εαυτόν σου, μήπως λησμονήσης Κύριον τον Θεόν σου και δεν φύλαξης τας εντολάς αυτού και τους νόμους Του, όσα εγώ σου παραγγέλλω σήμερον. Μήπως χορτασθής, οικοδόμησης ωραίας οικίας και κατοίκησης εις αυτάς, πολλαπλασιασθούν τα βόδια σου και τα πρόβατα σου, πληθυνθή το αργύριον, το χρυσίον σου και όλα τα υπάρχοντα σου και τότε υπερηφανευθή η καρδία σου και λησμονήσης Κύριον τον Θεόν σου, ο οποίος σε εξήγαγε εκ γης Αιγύπτου, εκ χώρας δουλείας και σε ωδήγησε δια μέσου της μεγάλης εκείνης και φοβέρας ερήμου… Εκείνον ο οποίος σε εχόρτασε με το μάννα, το οποίον ούτε συ ούτε οι πρόγονοι σου εγνώρισαν, δια να σε θλίψη, να σε δοκιμάση και να σε ευλόγηση κατόπιν κατά τους τελευταίους αυτούς καιρούς. Πρόσεξε μήπως είπης κατά διάνοιαν:
Η ισχύς μου και η δύναμις της χειρός μου μου προσέφερε αυτήν την μεγάλην ευημερίαν (δύναμιν).
Πρέπει να ενθυμήσαι Κύριον τον Θεόν σου, διότι αυτός σου έδωσε την ισχύν να αποκτήσης δύναμιν δια να τηρήση την υπόσχεσίν Του, την οποίαν ο Κύριος έδωσε με όρκον εις τους προπάτοράς σου έως σήμερον» (Δευτερ. 8,11-18. Παράβαλλε Και 11,16).
Εφόδιον Ορθοδοξίας
Βασική Δογματική Διδασκαλία
Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας