Από τόν πολύ πόθον δπου είχε διά τήν έρημικήν ζωήν των παλαιών ασκητών, ή Παναγία μας δεν τόν άφησεν άπαρηγόρητον, αλλά τοΰ έδωσε τό χάρισμα της νοεράς προσευχής, όταν ακόμη ήταν δόκιμος μοναχός:
«Καί μίαν ήμέραν με έτυχαν πολλοί πειρασμοί. Καί όλην αυτήν τήν ήμέραν έφώναζα μέ μεγαλύτερον πόνον. Καί πλέον τό βράδυ, δύοντος τον ήλιου, κατέπανσα' νηστικός, παϊλτισμένος από τά δάκρνα. Έκοίταζα τήν Έκκλησίαν, τήν Μεταμόρφωσιν εις τήν Κορυφήν καί παρεκάλουν τόν Κύριον μαραμένος και πληγωμένος. Καί από εκείθεν μον έφάνη ότι ήλθεν μία βιαία πνοή. Καί έγέμισεν ή ψυχή μον άρρητον ενωδίαν. Καί ευθυς ήρχισεν ή καρδία μου ωσάν ώρολόγιον νά λέγη τήν εϋχήν νοερώς. Ήγέρθην λοιπόν πλήρης χάριτος καί άπειρον χαράς καί έμβήκα εις τό σπήλαιον. Καί κύψας τήν σιαγόνα μου εις τό στήθος ήρχισα νοερώς νά λέγω τήν εΰχήν. "Εκτοτε δέν έπανσεν νοερώς μέσα μου νά λέγεται ή ευχή».
'Αλλά ας άκούσωμεν καί τόν Γέροντα Έφραίμ πώς προτρέπει και παρακινεί τά πνευματικά του παιδιά νά λέγουν τήν εϋχήν: «Παιδιά μον, παρακαλώ διά τήν άγάπην τον Θεον, μή σταματάτε τήν εϋχήν τοΰ Χριστον μας, ουδέ έπ' ελάχιστον. Τά χείλη σας συνεχώς νά μουρμουρίζουν τήν ευχήν του Ίησου, τόν καταλύτην τοΰ διαβόλου καί πάσης μηχανορραφίας αυτου. Φωνάζετε άδιακόπως εις βοήθειαν σας τόν Χριστόν μας, καί αυτός πάραυτα σπεύδει όλοκαρδίως νά μάς βοηθήση.
"Οπως τό πυρακτωμένο σίδηρο γίνεται απλησίαστο, έτσι γίνεται καί ή ψυχή του έχοντος τήν ενχήν του Χριστού. Οί δαίμονες δέν τήν πλησιάζουν. Πώς νά τήν έγγίσουν; Έάν τήν έγγίσουν θά καοΰν από τό θείκόν πυρ πού περικλείει μέσα τό θείον όνομα. Βιάζεσθε εις τήν εύχήν τοΰ Ίησον μας. Αυτή θά γίνη τά πάντα. Τροφή καί πόμα και ένδυμα καί φως καί παρηγοριά καί ζωή πνευματική. Τά πάντα γίνεται εις τόν κατέχοντα αυτήν. Χωρίς αυτήν τό κενόν της ψυχής δέν ικανοποιείται».
«Καί μίαν ήμέραν με έτυχαν πολλοί πειρασμοί. Καί όλην αυτήν τήν ήμέραν έφώναζα μέ μεγαλύτερον πόνον. Καί πλέον τό βράδυ, δύοντος τον ήλιου, κατέπανσα' νηστικός, παϊλτισμένος από τά δάκρνα. Έκοίταζα τήν Έκκλησίαν, τήν Μεταμόρφωσιν εις τήν Κορυφήν καί παρεκάλουν τόν Κύριον μαραμένος και πληγωμένος. Καί από εκείθεν μον έφάνη ότι ήλθεν μία βιαία πνοή. Καί έγέμισεν ή ψυχή μον άρρητον ενωδίαν. Καί ευθυς ήρχισεν ή καρδία μου ωσάν ώρολόγιον νά λέγη τήν εϋχήν νοερώς. Ήγέρθην λοιπόν πλήρης χάριτος καί άπειρον χαράς καί έμβήκα εις τό σπήλαιον. Καί κύψας τήν σιαγόνα μου εις τό στήθος ήρχισα νοερώς νά λέγω τήν εΰχήν. "Εκτοτε δέν έπανσεν νοερώς μέσα μου νά λέγεται ή ευχή».
'Αλλά ας άκούσωμεν καί τόν Γέροντα Έφραίμ πώς προτρέπει και παρακινεί τά πνευματικά του παιδιά νά λέγουν τήν εϋχήν: «Παιδιά μον, παρακαλώ διά τήν άγάπην τον Θεον, μή σταματάτε τήν εϋχήν τοΰ Χριστον μας, ουδέ έπ' ελάχιστον. Τά χείλη σας συνεχώς νά μουρμουρίζουν τήν ευχήν του Ίησου, τόν καταλύτην τοΰ διαβόλου καί πάσης μηχανορραφίας αυτου. Φωνάζετε άδιακόπως εις βοήθειαν σας τόν Χριστόν μας, καί αυτός πάραυτα σπεύδει όλοκαρδίως νά μάς βοηθήση.
"Οπως τό πυρακτωμένο σίδηρο γίνεται απλησίαστο, έτσι γίνεται καί ή ψυχή του έχοντος τήν ενχήν του Χριστού. Οί δαίμονες δέν τήν πλησιάζουν. Πώς νά τήν έγγίσουν; Έάν τήν έγγίσουν θά καοΰν από τό θείκόν πυρ πού περικλείει μέσα τό θείον όνομα. Βιάζεσθε εις τήν εύχήν τοΰ Ίησον μας. Αυτή θά γίνη τά πάντα. Τροφή καί πόμα και ένδυμα καί φως καί παρηγοριά καί ζωή πνευματική. Τά πάντα γίνεται εις τόν κατέχοντα αυτήν. Χωρίς αυτήν τό κενόν της ψυχής δέν ικανοποιείται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου