Ο ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ ¨ΠΕΔΡΟ¨…ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ..

 

Σήμερα , Φωτεινής της Ισαποστόλου, γυρίζοντας απ την Εκκλησια, είδα μιαν ευτυχισμένη οικογένεια που ετοιμάζονταν για το ¨εξοχικό¨της..Μικρά παιδιά με τα παιχνίδια τους, ομπρέλλες θαλασσης, φορητά ψυγεία, τσάντες με τρόφιμα, μα πάνω απ όλα…χαρά και προσμονή χαράς που θάρχονταν..Πίνοντας τον καφέ μου στο μπαλκόνι μου, άθελα θυμήθηκα ένα χρονικό του Φώτη Κόντογλου, που περιγράφει με όμορφα ¨λεκτικά χρώματα¨τη ζωή σε μια μοναχική γωνιά..Σας το μεταφέρω, μήπως και ξεχαστούμε για λίγο απ όλα τα σοβαροφανή που μας καταπιέζουν τον τελευταίο καιρό…

Όξω απ’ τα θαλασσοπούλια, δεν είδα άλλο ζωντανό πλάσμα…  Το Βουνο Κατεβαινε Στρωτα Εως Τα Νερα Ενος Μικρου Κορφου, Που Ητανε Κλεισμενος Απ’ Ολα Τα Μερη. Θεέ μου! Τι ουράνια ειρήνη μου ήρτε μπροστά στο λησμονημένο αυτό κομμάτι της θάλασσας!… Από εκεί που στεκόμουν ξεχώριζα κάτου από το καθαρό νερό τις πέτρες και τις πράσινες σκιές του βυθού. Με μιας φούσκωσε η καρδιά μου από κέφι. Τα ουράνια άνοιξαν απάνου απ’ το κεφάλι μου κι ο Θεός μου έστελνε τη χαρά του.Ένα Μικρο Σπιτακι, Χαμηλο Και Μαυρισμενο, Μ’ Ενα Φραχτη Γυρω Του, Για Να Ναι Πιο Συμμαζωμενο, Με Μια Μικρη Πορτα, Απ’ Οπου Να Μπαινει Κανεις Σκυφτα. Ένας άνθρωπος τυλιγμένος με χοντρά ρούχα φτάνει μπρός στο σπιτάκι και το κοιτάζει με αγάπη, τρίβει τα χέρια του και μπαίνει μέσα, κατόπι του ακολουθά ένας σκύλος. Από μια μικρή καμινάδα, που διακρίνεται απάνου στο καλύβι, βγαίνει χαρούμενα ένας καπνός μέσα στην ερημιά. Δυό μικρά παραθυράκια είναι ανοιχτά προς τη θάλασσα, κι’ από μέσα βλέπει κανένας τα θαλασσοπούλια, που ασπρίζουν μαζεμένα απάνου στο νερό, και τα μεγάλα ψάρια. Ακόμα και κανένα μαυράδι στην αντικρυνή αμμουδιά, που κάθε φορά που θα πέσει το μάτι σου απάνω του το παίρνεις για άνθρωπο, ενώ ξέρεις πια πώς είναι μια πέτρα… Δοξαζεις Το Θεο Που Δε Φτανει Εως Εδω Η Κακια Του Διαολου Λες…ειμαι ευτυχισμενος. Ο ήλιος βγαίνει απάνου στο νησί μου μονάχα για μένα, για τα θαλασσοπούλια και για τις φώκιες, και το βράδι θα φάγω το ψωμί μου με ψυχή γεμάτη από ειρήνη. Ειναι Πολλα Χρονια Που Χω Ξεχασει Τους Ανθρωπους. Οι μεγάλες πολιτείες μου έρχονται κάποτε στο νού σαν όνειρα, μα χάνονται γλήγορα, και βγαίνω ν’ ακούσω τη φώκια που γαβγίζει. Δεν Περιμενω Τιποτα Αυριο, Ουτε Την Αλλη Βδομαδα, Για Να Εχω Ανησυχια… Ο καιρός δεν φαίνεται κάν πώς περνά, ούτε τρέχει, ούτε σταματά, δεν το καταλαβαίνω διόλου, γιατί Καμμία Βία δε με κάνει να τον συλλογίζουμαι…  Ξερω Πως: Οι Πιο Κουτοι Ανθρωποι Του Κοσμου Θα Μπορουσαν Να Με Περιπαιξουν Οπως Ενα Παιδι, Γιατι Καταντησα Πολυ Απλος. Καποτε Δακρυζω Για Τιποτενια Πραματα, που δεν αρμόζει καθόλου, όπως όταν βλέπω την ίσια και απλή γραμμή που τελειώνει ο Ωκεανός ..Ή Όταν Ο Σκύλος Μου Ζουρλαίνεται Από Ευτυχία Και Μου Δείχνει Περισσότερη Ευγνωμοσύνη Απ’ Όσο Χρειάζεται…Ξαπλωνουμαι Στο Χωμα Και Κοιταζω Τα Ζωϋφια Που Κουβαλουν Μικρα Κομματια Αχυρο. Κατόπι σηκώνουμαι, βλέπω την ατελείωτη θάλασσα Και Δακρύζω Απ’ Τη Χαρά Μου Που Είμαι Μοναχός…Μάζευα ό,τι εύρισκα στην ακροθαλασσιά, έναν κόσμο κοχύλια και τσόφλια, είτε χρωματιστές πέτρες. Όλα αυτά τα στόλιζα εκεί μέσα. Μου καναν μια βαθειά εντύπωση, όσο τίποτα στον κόσμο. Έστεκα ώρες και τα κοίταζα, σηκωνόμουν κ’ έβλεπα απ’ το παραθυράκι τα βουνά και τη θάλασσα.Τις Μερες Που Η Ζωη Μου Ητανε Ησυχη… αυτες οι μερες εμειναν οι πιο χρυσες της ζωης μου.Έχουμε κ’ ένα …κότερο. Το αράζουμε μπροστά στο καλύβι μας και το κατάρτι του ξεμυτίζει απάνου απ’ τη στέγη, σαν μια ψιλή γραμμή με μια στενόμακρη κόκκινη σημαία στην άκρη. Πολλές φορές τη μέρα σκύβω απ’ το παράθυρό μου να το δώ. Όταν δεν είναι άσκημος ο καιρός, το παίρνω και γυρίζω όλη μέρα μέσα στο μπουγάζι μετρώντας με το σκαντάλι τα νερά. Συχνά τ’ αράζω κάπου στην αντικρυνή αμμουδιά κ’ εγώ παίρνω, όπως αγαπώ, την ακρογιαλιά για κανένα σπάνιο κοχύλι…  Μιάν άσπρη πέτρα απάνου στην άμμο, ένα κομμάτι ξύλο, που κείτεται στ’ ακρογιάλι, τραβούν την προσοχή μου. Τα Πιο Ασημαντα Πραματα, Εδω Μου Φαινονται Γεματα Απο Ενδιαφερο. Στα πλάτη τούτα η φύση είναι απλή και πρωτόγονη, έρημη, Χωρίς Το Άσωτο Γεννοβόλημα Των Όντων. Η Ζωη Ειναι Λιγη Και Σπανια, Και Χανεται Μεσα Στο Χαος Που Λεμε Γης Και Νερο!..Ανεβαίνω στο βουνό και καθίζω σε μια πέτρα σαν ξαφνισμένος. Το μάτι μου πέφτει από ψηλά απάνου στο καλύβι κ’ η καρδιά μου χτυπά δυνατά…  Πέρα ο άμμος της ακρογιαλιάς κιτρινίζει, έρημος και απλός. Κάποτε-κάποτε καμμιά φώκια σέρνεται αργά, σαν λαδωμένο τουλούμι, και λιάζεται…Τον Χειμωνα Κλεινομαστε Μεσα Για Πολλες Μερες. Η κουμπάνια μας ήταν πλούσια σε όλα. Για ψωμί τρώγαμε γαλέτα… Δε φανερώνεται ούτ’ ένα σύννεφο, χωρίς να το παρατηρήσω με προσοχή απ’ το παράθυρό μου και να νοιώσω μια βαθειά ευτυχία, όπως κυλά αρμενίζοντας μέσα στον αγέρα… Ένα πουλί κράζει πετώντας πάνου από τη σκεπή και βγαίνω να το δώ…  Ακούγω για μια στιγμή τα δυνατά φτερά του που τα κουνά βιαστικά, κ’ έπειτα χάνεται. Απομένω συλλογισμένος…  Πολλες Φορες Υστερ’ Απο Ενα Τετοιο Τιποτετιο ΠεριστατικοΚανω Την Προσευχη Μου…Ο ουρανός είναι ανοιχτός! Μέσα στα βαθιά νερά μυριάδες ψάρια και θηρία…Δερνομαστε Χωρις Διακοπη Απο Εναν Καταραμενον Ανεμο. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια οργή…  Αυτή τη στιγμή η θάλασσα δεν κρατά πια τίποτα που να είναι για μάτια ανθρώπινα… Λές είναι η τελευταία μέρα του κόσμου… Δεν φαίνεται ένα κάν φτεράκι μέσα στον ουρανό… Μέσα στο καλύβι όλα είναι ήσυχα. Η φωτιά καίγει και ο Όσο πελεκάει μιάν πίπα… Αφουγκράζουμαι τη βουή με το ίδιο αίσθημα που δοκιμάζει κανένας, όταν χώνει το κεφάλι στο σκέπασμά του για να γλυτώσει από τα φαντάσματα.Αφήστε με να κλάψω από αγάπη για ένα ξερονήσι του Ωκεανού, που απάνω του αυτή τη στιγμή ταξιδεύει ένα βουβό σύννεφο… Οι νύχτες είναι ψυχρές και καθαρές. Κάποτε-κάποτε περνά χαμηλά, απάνω απ’ τη θάλασσα, ένα παράξενο σύννεφο αραιό και κλωσμένο σαν καπνός από τσιγάρο. Το μυαλό μου είναι καθαρό, όπως ο ουρανός του Πόρτου τον Απρίλη.Πάγω και κάθουμε κοντά στο κανάλι και κοιτάζω τον πράσινο βυθό, για να δώ να περνά κανένα ψάρι. Συχνά έρχεται στο κεφάλι μου η ιδέα πώς είμαι μοναχός απάνω σ’ ένα νεκρό άστρο…  Και όμως ανάμεσα στις πέτρες βρίσκω κάποτε κάτι μικρά λουλούδια, που δεν τα είχα δεί ώς τα τώρα…Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω από πάνω μου τον Σταυρό της Νοτιάς. Το νησί μου λες και σιμώνει ολοένα στον πόλο…Σίγουρα το αφήγημα δεν έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή…Απλά σ ένα τέτοιο τόπο, μπορεί κανείς να ελπίζει πως, με την καταλληλη προετοιμασία ,μπορεί να συναντήσει τον Χριστό..

Φωτη Κοντογλου, Πεδρο Καζας Ο Κουρσαρος